Çocuklarda İnat ve Kriz Anları
Bu yazıyı Can 3 yaş +5 aylıkken marketlerde, sokakta vs hemen hemen her gün kendini yerlere atıp, yürümemek için yaptığı inat ve çıkardığı kriz anlarına ithafen araştırıp yazmıştım 🙂
Şimdi bir insan düşünün; biraz minik, henüz 3 yaşında..
Aşamadığı, zorlandığı bişeyler var, ne yapması gerektiğini bilmiyor, çünkü aslında belki de o duygusuyla ilk defa karşılaşıyor, nasıl hissettiğini kendine bile söyleyemiyor ki çevresine söylesin, ve öyle bir çevresi var ki; herkes büyük ve herkes mantıklı şeyler söylüyor ve ona da “ağlama, ne oldu, anlat, konuş, böyle yapma” filan diyorlar..
“Ne yapıyorum ki, yine yapamadım demek ki” diye düşünüyor ve daha çok üzülüyor, ve daha çok kendini yalnız hissediyor, sorunu çözemediği gibi işin içinden de çıkamıyor, tek düşüncesi belki de: keşke annem gelip şu anda bana sarılsa!!
- Kriz anlarını emin olun çocuk ebeveyne inat olsun diye çıkarmıyo. Ama Ebeveynin o andaki tepkisiyle iş inada biniyor olabilir, çünkü tek beklenti aslında an-la-şıl-mak.
- Bebekleri düşünün henüz konuşamazken ya da yürüyemezken ağladıklarında hemen kucağımıza alıyoruz, sarılıyoruz, sakinleştirmeye çalışıyoruz, ama onlardan belki de sadece 1 yaş büyük küçük bir çocuktan sadece konuşmayı öğrendi diye kendini bizim seviyemizde anlatmasını ve mantıklı tepkiler vermesini bekliyoruz ve aslında “ büyüdü diye” şefkati geri çekiyoruz.
- 3 yaşında bir çocuk bu hayatta ben de varım demeye yeni başlamış ama hayattaki herşey onun için gerçekten yeni ve çok zor. Biraz büyümüş olabilir ama bir insanın Ebeveyne olan ihtiyacı asla bitmez, yetişkinken bile.. Peki buraya kadar Kli.Psi.Börte Özdemir’in söylediklerini anlayıp sindirdiysek, o anlarda ne yapacağız? Ona bakalım:
(Tabii ki her çocuğun hassasiyeti, regülasyon kapasitesi, yaşadığı zorluk derecesi, ebeveyne bağlanması farklı olduğu için önerileri okuyun ama en güzeli #annelemek !
✅Ben genelde tepki vermemeye çalışıyorum çünkü kızmak, bağırmak, sinirlenmek, vazgeçmesi için dil dökmek Can’da o ilk anda asla işe yaramıyor.
✅Sessiz destek: kriz çok büyük ve çocuk çok agresifse susmak, bir süre uzakta kalmak, duygusuna saygı göstermek işe yarayabilir
✅Duygusunu anlamaya çalışıyorum. O anı ve belki de öncesini analiz etmek önemli, ne oldu da şimdi böyle yapıyor? Bir süre bekledikten sonra
✅Sözel destek: #aynalama
“Seni anlıyorum” kilit cümle, ama bunu ezbere söylemekten ziyade kendi kelimelerinizle gerçekten durumu ve aslında onun ne kadar zorlanıp üzüldüğünü anladığınızı belli edin.
Bu noktada kısa analizimin sonucundaki çıkarımımı ilk argüman olarak kullanıyorum, çoğunlukla tutuyor ama bazen de karavana olabiliyor, bazen gerçekten sebepsiz yapabiliyor. Sebepsiz derken mesela yorgunluk, uykusu gelmiş olabilir..
✅Manevi destek: #sarılma
Bazen gerçekten bin tane kelimeye bedel olabiliyor, yok büyüdü yok şımartma gibi laflara aldırıp da şefkati geri çekmeyin
✅Kıssadan hissem; uzakta bekle, duygusunu yaşasın, bir süre sonra onu anladığını bir şekilde belirt, sarılmak isterse orada olduğunu söyle—-> mutlu son❣
He bir de dip not: eğer toddler anasıysanız asla gideceğiniz bir yere normal insanların uyguladığı vakitlice çıkma yöntemini uygulamayın, baya baya baya vakitlice çıkma yöntemi yönteminiz olsun :)))